“බෙදා දෙන්න ක්‍රමයක්” සහ “බෙදා දෙන්න සමත් කෙනෙක්”

මම කළින් දවසක ලිව්වා ඇමෙරිකානුවා කවුද? කියා. ඊට පසුව ලිව්වා ඒ සටහනේ සඳහන් වෙච්ච අපේ යාළුවෙක්ගෙ පුතෙක් ඇමෙරිකාවේ ගණිත තරඟයක් දිනූ බව. දරුවා දැන් කැම්පස්. එයා කැම්පස් ජීවිතේ පටන් ගනිද්දී ම එයාගේ ඉහළ ලකුණු නිසා ලැබෙනවා පශ්චාත් උපාධි පාඨමාලාවේ පංති කිහිපයකට අවසර. මිනිහා එහෙම ගිය පංතියක පළමු දවසේ, මහාචාර්යතුමා ඇවිත් ගණිත ගැටළුවක් ලියලා කියනවා දරුවන්ට, මේ ගැටළුව විසඳන්න හැකි නම් පාඨමාලාව සමත්, ආයේ වසර පුරා ම පංති එන්න ඕනෑ නැහැ කියල. මේක සත්‍ය කතාවක්, මැට් ඩේමන් රඟපාපු Good Will Hunting (1997) ප්‍රබන්ධය නෙමෙයි. මේක වෙන්නෙ 2012 ඇමෙරිකාවේ ඉන්දියානා ප්‍රාන්තයේ තියන Purdue University යේ. ළමයි ගැටළුව කොපි කරගන්නවා, දැන් කාලේ ඉතින් ලැප් ටොප් එකටනේ. පුතා ඊ ළඟ දවසේ විසඳුම ගෙනිහින් මහාචාර්යවරයා අතට දීලා ඒ ගැටළුව ලිවීමේ දී තිබිච්ච දෝෂයකුත් පෙන්වලා දෙනවා!!!!

ඇමෙරිකන් සුවිශේෂීත්වය (exceptionalism) කියන්නෙ තියෙන සම්ප්‍රදායට එරෙහිව ඉස්සරහට යන්නට ඉඩක් ඇති රටක් වීමයි කියන්න. එදා තිබිච්ච ඔටුනු පැළඳි ලෝක සම්ප්‍රදායට එරෙහිව ගිහින් තමයි රට බිහිවුනේ. ඒ විදියට හැඩ ගැසිච්ච සංස්කෘතියෙ අවශේෂ තවමත් තියෙනවා. ඒත් වෙනස උතුම් කියලා කෑ ගහමින් හැමදාම පරණ හණමිටි කරතබා ගෙන ඉන්නා අය මේක විකෘති කරන්න පටන් අරගෙන මෙහෙත්. සෙසු ලෝකයා කෑ ගහන්නෙ ඇමෙරිකාව තමන්ගේ සංස්කෘතිය ගිල්ලවන්න හදනවා කියලයි. මෙහි දී ඔවුන් කියන්නෙ අරයා දියුණු නිසා මෙයා දුප්පත් වෙලා – ඒ වගෙ කොල්ල කන සංස්කෘතියක් අපිට ඕනැ නැහැ කියල. ඒත් තමන්ගෙ ක්‍රමයෙන් හැමෝම දුප්පත් වෙච්ච මිසක් දියුණු වෙච්ච උදාහරණයක් නැහැ පෙන්වන්න. ඒ මදිවට තමන්ගෙ ගුණ්ඩු ගිල්ලවන්න ඕනෑ වුනාම විතරක් හනිකට බදා ගන්නෙ ඇමෙරිකාවේත් තියන අසාර්ථක වාමාංශික අදහස්. උදාහරණයක්, අසාර්ථක ඇමෙරිකන් අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති වලට කැමැතියි, ගෙදර උගන්වන්න හැකි වැනි සාර්ථක ඇමෙරිකන් ප්‍රතිපත්ති තියෙන බව කතා නොකර.

ඇමෙරිකාවේ සුවිශේෂීත්වය මේ කැමැත්ත සොයා යන නිදහස.

ක්‍රීඩා තරඟ බලන්න මිනිස්සු කැමති ඇයි? තමන්ගෙ පිල දුර්වල ප්‍රතිවාදියා ඉදිරියේ ලේසියෙන් ලබන දිනුමක් එච්චර රස නැහැ. වැඩිපුර අය කැමති තමන්ගෙ පිල අවංක ව කරන තීරණාත්මක සටනකින් ජයගන්නවා බලන්න. අභියෝගයක් ඉදිරියේ පරාජයට ගොදුරු නොවී ජයග්‍රහණයක් ලැබීමෙන් ආඩම්බර වීම මිනිස් ස්වභාවයේ උරුමයක්. මිනිසා ස්වභාව ධර්මයෙන්, සතුරු අන්තරා වලින්, සෙසු ගෝත්‍රික ආක්‍රමණ වලින් එල්ල වූ අභියෝග ජයගෙන ලැබූ ආඩම්බරයෙන් පැවතෙන හැදියාවක්. මිනිස් සන්තානය තුල ඉවත් කළ නොහැකි අන්දමින් දායාද වෙලා තියෙන මේ ආකාරයෙන් ලැබෙන ස්වභාවික ආඩම්බරයක් කිසිත් කෙනෙකුට උදුරා ගන්නට බැරි වූවක්.

හැබැයි ඒකට දයාව, කරුණාව, අනුකම්පාව යන ලේබල් ගහගෙන නිති උත්සාහ කරන අයගෙන් නම් ලෝකයට කිසිම අඩුවක් නැහැ.

මුලින් ම ගේනවා රැවටිල්ලක්, තම බලය වැඩි කරගන්න සැලසුමක්. බහුතරය අල්ලා ගත්තොත් චන්දය දිනා ගත්තෑකි. බහුතරයට පහසුවෙන් ගිල්ලත හැකි ගුණ්ඩුව එහෙම නම් කුමක් ද? මේ භාෂාව රජයේ භාෂාවයි. අපි හෙට උදේ ඉඳලා වැඩ කරන්නෙ මේ භාෂාවෙන්. අපේ අගමැතිගේ ලේකම්ට භාෂාව බැරි වුනාට කමක් නැහැ, අපේ අගමැතිට භාෂාව බැරි වුනත් කමක් නැහැ, අනාගතයේ එන කිසිම නායකයෙකුට අවංක ව විභාගයක් සමත් වෙන්න තරම් භාෂාව බැරි වුනාට කමක් නැහැ!!!!

ගුණ්ඩුවක් ගිල්ලවන්න පහසුවෙන්නෙ තිත්ත ඇත්ත වසන් කරලා දුන්නම. හැමෝම එක හා සමාන තලයක තරඟ කරලා නැති බව වසන් කරනවා. ඒක කිව්වොත් කවුරු හරි අහනවානේ ඇයි අපිට එකම තලයක තරඟ කරන්න හදලා දෙන්නෙ නැත්තෙ කියලා? ඒ නිසා කියන්නේ වෙන කවුරු හරි ඔබට තිබිච්ච දැයක් ඔබෙන් උදුරා ගත්තා, අපි ඒ දැය ඔබට ආපහු ලබා දෙන උතුම් නායකයෝ කියලයි.

සැලසුම් ගෙනෙන අය හදන්නෙ “වෙන කවුරු” හරි ගෙනැත් දැම්මා කියන ආතතිය, අභියෝගය, උත්සාහය හා තරඟය ඉවත් කරන්න. සමාජයේ සියළු අවශ්‍යතා “අයිතීන්” කියලා ලේබල් එකක් ගැහැව්ව ම නිකම් ඉබේ ම ඒවා ලැබෙන විදියට ගුණ්ඩුවක් ගිල්ලවන්න. තම අවශ්‍යතා සාක්ෂාත් කරගන්න නම් තමන් ආතතියට මුහුණ දෙමින්, අභියෝගයන් බාර ගෙන, නොපසුබට උත්සාහයෙන් ජීවිත තරඟයෙන් ජයගන්න හැකි යැයි අත් දකින්නට අවස්ථාවක් ඇති කරන්න නම් මේ සැලසුම් ගෙනෙන නායකයන් මොකට ද? ඒ ලෝකෙ හැටිනේ!!!!!

කිසිම දෙයක් තමන් වෙහෙසී ලබාගත්තක් වෙන්නෙ නැහැ. සැලසුම් ගෙනැවිත් බෙදන, සැලසුම් ගෙනැත් අහිමි කරන, ක්‍රමයෙන් කාලයක් යනකොට හැමෝම වර්ජන. ඇයි මෙච්චර කල් කරපු ඒවායෙන් සැමට සාධාරණයක් වෙලා නැති බව හැමෝම දන්න නිසා. අවුල් වැඩියි. ආතතිය ඉහළ ගිහින්. දැන් අභියෝගය වෙන්නෙ ගේන අයත් නොදන්න සැලසුම මොකක් ද හඳුනා ගන්නට. උත්සාහ කළාට වැඩක් නැහැ ප්‍රතිඵල වැඩියෙන් ලැබෙන්නෙ සැලසුම් ගහන අයටයි, එයාලගෙ දරුවන්ටයි, එයාලගේ නෑදෑයන්ටයි, එයාලගෙ දෙපතුල් ලෙවකන අයටයි … තරඟය දැන් විකෘතියි, ජයගත්තත් දිවට දැනෙන්නේ අමුතු රහක්.

දක්කාගෙන යන ගව රැලක් වගේ මිලියන ගණනක මිනිසුන් වෙතින් ඔවුන් කැමති දෙයක් මිල දී ගන්නට ඇති හැකියාව ඉවත් කරලා. ඔවුන් කැමති වේලාවක ඒවා මිල දී ගන්න හැකියාව ඉවත් කරලා. නායකයන් හිතකර/අහිතකර යැයි නිර්දේශ කරන දේවල් අනුව මිසක මිලියන ගණනකගේ කැමැත්ත/අකමැත්ත අනුව නෙමෙයි සමාජය තීරණය වෙන්නෙ. ඒ අය හැම දෙනාගේ ම යහපත උදා කරන්න දන්නවා කියල නොකිව්වොත් නායකයෙක් කුමකට ද?!!! ඒත් හැම දෙනාගේ ම යහපත උදාවෙලා නැති බව දන්න මිනිස්සු දැන් සටන් වදින්නෙ තවත් සැලසුම් ගේන්න කියා, මෙයාගෙ සැලසුම් අපිට එපා, හරි සැලසුම් කරන කෙනෙක් ගේන්න කියල.

ඒත් මිනිසා විවිධ විෂම වූවෙක්, හැම දෙනාගේ ම යහපත උදාකරන සැලස්මක් දන්න මිනිසෙක් නැහැ. මිනිස් කණ්ඩායමක් ද නැහැ. හැම දෙනාට ම තම යහපත සොයා යන්න ඉඩක් දුන්නොත් මොකද වෙන්නෙ? අර සැලසුම් ගහන අය පැත්තකට තල්ලු කරලා මිනිස්සු යනවා තමන් කැමති දෙයක්, තමන්ට විකුණන කෙනෙක් ගෙන්, තමන් කැමති වේලාවක දී, ඔවුන් අතර වෙන කේවෙල් කිරීමෙන් එකඟ වන මිලට මිල දී ගන්නට. විකුණපු එකාටත් ආඩම්බරයක්, මිල දී ගත්තු එකාටත් ආඩම්බරයක්, දෙන්නා සතුටින් තව තව ගණුදෙනු කරන්නෙ සැලසුම් ගහන අයව තුට්ටුවකට ගනන් ගන්නෙ නැතිව!!!

දීමනා, සාධන, පහසුකම්, සහන, යනාදී ලේබල් වලින් සැලසුම් ගැසීමේ පරමාර්ථය පොදු ජනතාවගේ ශුභ සිද්ධිය සැලසීම නෙමෙයි.

එහෙම කරපු හැම අවස්ථාවක් ම අවුලක්. පොදු ජනතාවගේ ශුභ සිද්ධිය සැලසුම් වලින් චිරස්ථායි කාලයක් තුල ඇති කරන්නට සමත් වී නැත්තෙ එය එසේ කරන්නට ස්වභාවික ලෝකය ඉඩදෙන්නෙ නැති නිසා. ඒ වගේ ම මිනිස් ස්වභාවයත් ඉඩ දෙන්නෙ නැති බැවින්.

ඉතින්, ඒ ලේබල් ගහලා ගිල්ලවන ගුණ්ඩු පිරිනමන නායකයන් තමන් රටට සේවයක් කළා යැයි වහසි බස් කියමින් එක්කො මුදල් වලින් පොකැට්ටුව තර කරගන්නා, නැත්නම් ජනතාවගේ සිත් දිනාගත් දයාවෙන් පිරිච්ච රත්තරන් මනුස්සයෙක් යැයි පිදුම් ලැබීමෙන් තමන්ගේ මමත්වය පුම්බාගන්නා, හොරු.

මිනිස්සුන්ට තමන් අවංක ව කරන තීරණාත්මක සටන කුමක් දැයි සොයාගත නොහැකි ලෙස අවුල් වෙලා. නිර්මාණය කරන අයයි, ඒ නිර්මාණය මිල දී ගන්න අයයි අතර කෙළින් වෙච්ච ගණුදෙනුව, තිබිච්ච සබඳතාවය කැඩිලා ගිහින්. සල්ලි කියන්නෙ, භාණ්ඩ හා සේවා කියන්නේ අත්තනෝමතික ලෙසින් බෙදා දෙන දේවල් යැයි සලකන්නට මිනිස්සු හුරු වෙලා. ඒත් මිනිස්සු තවමත් හොයන්නේ “සමාජ සාධාරණයක්” වෙන විදියට බෙදලා දෙන්න කෙනෙක්. සමාජ සාධාරණය සැලසෙන එකම ක්‍රමය, නිර්මාණය කරන අයටයි, ඒ නිර්මාණය මිල දී ගන්න අයටයි කිසිත් බලපෑමක් නැතිව කේවල් කර ගණුදෙනුවකට එකඟ විය හැකි ඉඩකඩ අයින් කරලා තවමත් අසාර්ථක යැයි පුන පුනා ඉතිහාසය කියන “බෙදා දෙන්න ක්‍රමයක්” සහ “බෙදා දෙන්න සමත් කෙනෙක්” හොයමින් ඉන්නවා.

ලෝකයේ සම්පත් බෙදා දෙන්න ඉදිරිපත් වෙන අය “හැමෝවම අයන්ස්ටයින්ලා කරවන්න පුළුවන්” කියන මුලාවෙන් තාමත් තමන්ට ඉන්න අයන්ස්ටයින්ලා ව යවනවා ඇමරිකාවට!!! ඊට පස්සෙ මංකොල්ලා කෑවෝ මංකොල්ලා කෑවෝ කියා කෑ ගහනවා!!!!