සදාචාරය අද්භූතයක් ද?

අප හැදී වැඩුනේ සදාචාර විනිශ්චයන් පැවති ලෝකයකයි. අනික් අය කරන කියන කටයුතු දිහා බලා ඒවායේ හරි වැරදි බව ගැන ඇහෙන්නට ලැබෙන වාතාවරණයකයි. අපි ඒ ඇහෙන දේවල් සමඟ වරෙක එකඟ වීමු. තවත් වරෙක එරෙහි වීමු. සමහර අවස්ථාවල දී අපි අයෙක් කළ ක්‍රියාව ගැන නොව, යම් ක්‍රියාවක් කළ තැනැත්තාගේ හැඟීම් ගැන නොව, ප්‍රතිචාරයක් දැක්වූයේ ඊට මුල් වූ මූල ධර්මය හෝ සිද්ධාන්තය ගැනයි.

අනුන්ගේ ක්‍රියා කලාපය ගැන පමණක් නොව අපි අපේ වැඩ ගැනත් විනිශ්චයන් අප වෙතම දී ගන්නෙමු. කාට නොකිව්වත් අපි කළ දෙයක් ගැන අපේ මිනුම් දඬු වලින් මැන බලා අපේ හිතට වද දෙන්නේ අපි පිළිගත් විශ්වාසයන්. යම් සදාචාරමය පද්ධතියකට අනුව කටයුත්තක් කළ නොහැකි වූ විට අපිට “ගිල්ටි” බවක් දැනෙයි. අපි පිළිගත් විශ්වාසයක් අනුව කටයුතු කළ හැකි වූ විට අපේ සිත සතුටින් පිරී ගොස් උතුම් වූ හැසිරීමක් අපි අතින් සිද්ධ වූවා යැයි ආඩම්බරයට පත් කරයි.

එහෙත් කල්පනා කරන්නට සිතක් ඇති මිනිසා පොඩ්ඩක් නැවතී වටපිට බැලුවොත්, තමන් අනුගමනය කරන සදාචාර පද්ධතිය එහි සෑම සියළු අංගයන් වලින් ම සර්වප්‍රකාරයෙන් ම තම හිත මිතුරන්, අසල්වැසියන් සහ රටවැසියන් ද පිළිපදින්න නොවෙන බව දකියි.

අපිට ඊටත් වැඩියෙන් දුෂ්කර එක රටක ජාතික මට්ටමෙන් අගයන සදාචාර පද්ධතියක් තවත් රටක එවැනිම ජාතික මට්ටමෙන් සලකන්නක් හා සසඳා බැලීමයි.

එසේම පුරාතනයේ පැවති සදාචාර පද්ධතියන් එලෙසින් පිළිගැනීමට ද නොහැකි බවක් ඒ ගැන තතු විමසා කල්පනා කරන අයෙකුට වැටහේ.

මෙසේ වැඩි වැඩියෙන් වෙනස්කම් ලොව ඇති බව දකිද්දී වුව ද සියළු සදාචාර පද්ධතියන් තුල දිවෙනා යම් හරයක් ඇති බවත් එය අපිට ප්‍රතික්ෂේප කරනු නොහැකි බවත් පෙනේ. යම් හැසිරීමකට හේතු වූ කාරණය කුමක් දැයි සොයා නොගත හැකි වුවත් අපි කුරිරිබව සලකන්නේ නොමනා ගති ලක්ෂණයක් හැටියට ය. එසේම අයෙක් විශ්වාසය කැඩෙන සේ කටයුතු කිරීම, බොරු කීම, හොරකම හෝ මිනීමැරීම යනාදිය හොඳ යැයි පිළිගන්නේ නැත.

හමුරාබියේ සඳහන් වන්නට පෙර, මනු දහමේ ලියැවෙන්නට පෙර ඒ ආචාර ධර්ම අදහස් ඒ ඒ සමාජයන් තුලින් දකින්නට ලැබුණු ඒවා විය. වාචික සහ ලිඛිත මාධ්‍යයන් වලින් ඒවා සමාජයක කතාබහට ලක්වෙද්දී නීති, විධාන, උපමා කතා යනාදියෙන් ඒවා ගැන දැන ගන්නට ලැබෙද්දී මිනිසා ද ඒ ගැන පහදා දීමක් ඉල්ලන්නට උත්සුක විය.

හැදියාව මෙසේ වීම හරි, මෙසේ වීම වැරදි යැයි තීරණය වූයේ කුමන කාරණා අරබයා දැයි විමසන්නට මිනිසා ඉදිරිපත් විය. ඒ ඒවාට අකමැති වූ නිසාම නොවේ. යමක් අනුගමනය කරන්නේ මන්දැයි යන්න දැනගැනීමට මිනිසා තුල කුතුහලයක් ඇත. ජානුගතව ලැබී ඇති තෝරාගැනීමක් නොමැති හැදියාවක නියැළීම සත්වයන් තුලින් දකින්නට හැකි වුව ද එය මිනිසා තුල අඩු ලක්ෂණයකි.

ඉතින් මිනිසා විමසන්නට වූයේ ඇයි යම් හැසිරීමක් වැරදි? තවත් හැසිරීමක් හරි? කියාය.

කවුද මෙහෙම තෝරා බේරා දුන්නේ? කියාය.

එය පැහැදිලි කරන ලොව මුල් ම න්‍යාය වූයේ දෙවියන් (දෙවිවරු) විසින් එසේ නියම කර ඇති නිසා බවයි. මිනිසාගේ සමහර ක්‍රියාවන් දෙවියන් සතුටු කරන බවත් සමහර ක්‍රියාවන් දෙවියන් අසතුටු කරන නිසත් පැහැදිලි කරන්නට මුල් වූ පිරිස දෙවියන්ගේ ආශීර්වාදය දිනාගන්නට සමත් වෙන අයට දෙවියන්ගෙන් තෑගි ලැබෙන බවක් කියා සිටියහ. අප්‍රසාදයට හේතු වන අයට දඬුවම් ලැබෙන බව කියා සිටියහ.

දේව භක්තිය මත පදනම් වෙන මෙම න්‍යාය තවමත් ලෝකයේ ප්‍රබල ලෙසින් පැවතෙන්නකි.

එහෙත් මුල් ක්‍රිස්තියානි දාර්ශනිකයන් විසින් ද මුහුණ පෑ ගැටළු දෙකක් මෙහි අන්තර්ගතයි.

පළමුවැන්න: මේ සදාචාර පද්ධතිය හිතුමතයේ හැදුනා වූවක් ද? දෙවියන්ගේ කැමැත්ත නිසා පමණක් වූයේ දෙවියන් එසේ නියම කළ නිසා ද? එහෙමත් නැත්නම් දෙවියන් යනු ස්වභාවයෙන් ම හොඳ නිසා දුෂ්ටත්වය නියම කරන්නට නොහැකි වූ නිසා මෙසේ හොඳ පමණක් නියම කළා ද? එහෙත් මෙසේ විචාරයට ගිය දාර්ශනිකයන් මුහුණ පෑවේ තවත් ගැටළුවකට: එහෙම නම් දෙවියන්ට පෙර හොඳ නරක, හරි වැරදි බව පැවතියා යැයි ද, එය දෙවියන්ට පරිබාහිරව එනම් දෙවියන් පවතින්නට පෙර සිට පැවතියක් ද?

දෙවැන්න: මේ සදාචාර පද්ධතිය දෙවියන්ගේ කැමැත්ත අනුව සැකසුනා වූවක් නම්, එහෙනම් අපි කොහොම ද දෙවියන්ගේ කැමැත්ත කුමක් දැයි හරියටම දැනගත්තේ?

දෙවියන්ගේ කැමැත්ත ගැන සාමාන්‍ය මිනිසාට කියාදෙන්නට ඉදිරිපත් වූවන් වෙතින් පව්කාර වැඩ ගැන ප්‍රමාණාත්මක ලෙසින් ලැබෙන පව් ගැන පැහැදිලි බවක් දැනගන්නට නොහැකියි. ඔවුන් විවිධ ආගම් වලට බෙදී, විවිධ නිකායන් වලට බෙදී ඒ ගැන තවමත් වාද කරමින් සිටිති.

මෙහි දී සමහරු සදාචාර හැසිරීම යනු “සිතට දැනෙන” දෙයක් යැයි ද කෙළින් ම ප්‍රතිභා ඥානයෙන් ලබා ගත හැකි වූවක් යැයි ද කියති. එක් මිනිසෙකුගේ සදාචාර හැඟීම තවත් මිනිසෙකුගේ සදාචාර හැඟීමට වඩා වෙනස් විදියකින් සිද්ධ වෙන්නේ කෙසේදැයි එයින් පැහැදිලි නොවේ. බොහෝ අවස්ථා වල දී හරි දේ කරන්නට යැයි හදන තෝරාගැනීමක් ඉදිරියේ දී “හිත කියන්නේ” කුමක් දැයි තෝරා බේරා ගැනීම තමන්ටම වුව ද ඉතා දුෂ්කරය.

තවත් පිරිසක් කියා සිටින්නේ සදාචාර අගැයුම් යනු සංශයවාදයක් හා නාස්තිකවාදයක් කියාය. සියල්ල ගොඩනැඟී ඇත්තේ පදනම් රහිත මිථ්‍යාමත තුලින් බවයි. එහෙත් මේ සංශයවාදියෙක් හෝ නාස්තිකවාදියෙක් හා පොඩ්ඩක් එරෙහි වීම ඔවුන්ගේ මතය සත්‍යයෙන්ම එය නොවන්න බව පැහැදිලි කරන්නකි!!!! ඔවුන් අචපල නොවෙති. එවැන්නක් කියන්නෙක්ව තදින් කෙනිත්තුවොත් ඔහු ඒ ගැන අවලාද කියන්නේ සදාචාර අගැයුම් වලට ඉතා සමාන වූ වදන් වලිනි!!! ඒවා ගැන සිංහලෙන් කතා කරන සමහරු නම් කිසිත් නොකළත් බලෙන්ම කොනක් අල්ලා ගෙන හැප්පෙන්නට ද එන්නේ තමන්ගේ වාදය ද කුමක් දැයි හරිහැටියකට නොදන්නා බව ඔප්පු කරමිනි!!!!!

ඉතින් අපේ සදාචාර පද්ධතිය යනු සමාජ පරිනාමයක දී භාෂාව මෙන්, ලෝකයේ නීති මෙන් කෙමෙන් කෙමෙන් වෙනස් වීම් වලට භාජනය වූවක් යැයි ද, ලෝක සමාජයක් තුල සාමය සහ සහයෝගීතාව වෙනුවෙන් පරිනාමය වෙමින් පවතින්නක් යැයි ද තවත් අදහසකි.

ඔබ ඉදිරියේ ඔබට රිසි වූ යම් දෙයක් ඇතැයි සිතන්න. අයෙකුට එය අඹ ගෙඩියක් විය හැකියි. තවත් අයෙකුට එය කීර්ති නාමයක් විය හැකියි. තවත් අයෙකුට එය ඊට රිසි බව දමනය කොට “යනකොට ගෙනියන්න හැකි” දෙයක් විය හැකියි.

යම් දෙයක් ගැන ආශාවක් උපන්නේ ඔබ තුලයි. ඒ ආශාව එම දැයෙහි අන්තර්ගත වූ වැරද්දක් නොවේ. එසේ ආශාවක් ඇතිවීම මිනිස් ස්වභාවය නිසා එවැන්නක් ඇතිවීම ඔබේ වැරැද්දක් ද නොවේ.

මෙහි දී අපි අවධානය යොමු කළ යුත්තේ කුමකට ද?

රිසි වූ දේවල් හඹා යෑමට කැමති අයට අනික් අයට පාඩුවක් නොවන පරිදි ඒ සඳහා ඉඩ දීම ද?

ආශාවන් කුමන දේවල් සඳහා පමණක් විය යුතු දැයි සහ ඒවා ලබාගත හැක්කේ කුමන ආකාරයෙන් පමණක් දැයි තීරණය කරන පිරිසකට බලය පැවරීම ද?