දියුණුව රිසි හැම අයෙක්ම දැන සිටිය යුතු එකම උත්තරය

අදට වඩා හෙට දවස දියුණු කරගැනීමේ කැමැත්තට ස්වභාවයෙන් හිමිකම් කියන මිනිසා ඒ වෙනුවෙන් යාන්තමින් හය හතර වැටහෙන දා පටන් වෙහෙසෙන්නෙකි. දියුණුව යනුවෙන් මෙහි දී අදහස් වෙන්නේ ඒ ඒ මිනිසා සොයන දියුණුවයි. බණ භාවනාවෙන් අධ්‍යාත්මික දියුණුවක් සෙවීම, තමන්ගේ කියා වාහනයක් ගෙයක් අයිතිය, කාටවත් අත නොපා සිටින්නට හැකියාව, ශරීර සෞඛ්‍ය, කායික ශක්තිය, ආදරය කරන්නට කෙනෙක්, යනාදී පුළුල් සිතුම් පැතුම් තුල මේ ජාතියේ වාහනයක්, මේ විදිහේ ගෙයක් හා මෙවැනි හැඩරුව හෝ මෙවැනි ගතිගුණ ඇති ආදරවන්තයෙක් යනාදී ඒ ඒ අය විසින් සොයා යන්න ඉමහත් විවිධත්වයකින් යුතුය.

මගේ අභිප්‍රායයන් මෙලොව වෙනත් කිසිම අයෙකුගේ අභිප්‍රායයන් හා සමාන නොවන්නා සේ ම, මගේ කුසලතා හා දක්ෂතා ඒ විදියටම පිහිටන ලද තවත් අයෙක් ලොව නැත.

“මේ ලෝකයේ සියළුම මිනිස්සු කුසලතා සමූහයකින් සහ දක්ෂතා සහිතව උපන් අය නොවෙති. උදාහරණයක් හැටියට බහුතරයකට ව්‍යවසායක කුසලතාවන් හෝ වෙනත් කුසලතාවන් නොමැත. ධනවත් පංතියෙන් බදු හැටියට ආණ්ඩුවක් ගන්නා මුදල් සමාජයේ වරප්‍රසාද නොලත් කොට්ඨාශයේ සුබ සාධනයට දීමේ ඇති වරද කුමක් ද?”

ඉංග්‍රීසියෙන් අහන ලද ඉහත ප්‍රශ්නයට උත්තරය දන්නා අය ලොව සුලුතරයකි. උත්තරය දන්නා එහෙත් ජනතාව වෙතින් වසන් කරන්නට කටයුතු කරන බලතණ්හාධිකයන් බහුතරයකි. උත්තරය දන්නා බලතණ්හාධිකයන් එසේ උත්තරය සඟවා ඇත්තේ මෙය නිසියාකාරව පහදා ගන්නා පුද්ගලයාව තව දුරටත් බලතණ්හාධිකයාගේ බැටළුවෙක් මෙන් දක්කාගෙන යෑමට බැරි නිසයි.

ලෝක සමාජ පර්යාය අසමානතා වලින් ගහණ වූවකි. ධන වස්තු සහ ආදායම් බෙදී ඇත්තේ දැඩි විෂමතාවයකිනි. රිසි වූ ඕනෑම දෙයක් මිල දී ගන්නට මුදල් ඇති මහා ධනවතුන් සේ ම එදා වේල ගැටගසා ගන්නේ කෙසේදැයි නොදන්නා දුප්පතුන් ද ලොව වෙසෙති.

ඉතින් අසමානතා නැති කිරීමට නම් ලොව ධන සම්පත් සමාන ආකරයෙන් බෙදා දිය යුතු යැයි එය විසඳුම ලෙස දකින අය කියති.

ලොව ධනවතුන් ඉන්නේ අල්පයකි. ඒ සියළු ධනවතුන්ගේ වස්තු සම්පත් දුප්පතුන් මහත් සංඛ්‍යාවක් අතර බෙදී යද්දී ඒ ඒ එක්කෙනාට ලැබෙන්නේ දුප්පත් ජීවිතයක වැඩි දියුණුවක් කරන්නට නොහැකි කොටසක් පමණි. කුසලතා සහ දක්ෂතා නොමැති වූවන් දුප්පතුන් වූවා යැයි සලකනවා නම් (එසේ කියන්නේ මම නොවේ) ඒ අය එසේ බෙදනු ලැබූ සොච්චමෙන් දියුණුවක් ඇති කරගන්නට නොදන්නෝ ද වෙති. ධනවතුන් වෙතින් අරන් දුප්පතුන්ට බෙදා දෙන ක්‍රමයෙන් එවිට දුප්පතා ලැබෙන සොච්චම පරිභෝජනය කර නැවතත් අත පා හිඟමන් ඉල්ලන්නට පුරුදු වෙයි.

සමාජයේ ශ්‍රමයෙන් නිපැදෙවන සම්පූර්ණ වාර්ෂික නිෂ්පාදනය යනු එය බෙදී යන ආකාරයෙන් ස්වාධීනව පවතින්නක් නොවේ. නිෂ්පාදන බහුල වශයෙන් අද පැවතීම ස්වභාවික හෝ තාක්ෂණික සංසිද්ධි නිසා ඇති වී සමාජ තත්වයන් වලින් පරිබාහිරව පවතින්නක් නොවේ. අද නිෂ්පාදන ලොව බහුල ලෙසින් පැවතීම තනිකරම අපේ සමාජ ආයතනයන්ගේම ප්‍රථිපලයයි.

ලෝක සමාජ පර්යායේ අසාමාන ධන වස්තු පවතින නිසාම (inequality of wealth), එසේ පැවතිය හැකි නිසාම, ඒ අපූර්ව වූ කාරණය නිසාම, හැමෝටම තම හැකියාව අනුව අඩුම වැයෙන් නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලියට මුලින්ම සහභාගී වන්නට ඉඩ ප්‍රස්ථාව ලැබේ. එසේ ගමනක් පටන් ගන්නට අවස්ථාව ලැබීමෙන් උත්සාහය, වාසනාව, දැනුම වැඩිකර ගැනීම, තැනට සුදුසු නුවණ ප්‍රයෝජනයට ගැනීම යනාදී කරුණු කාරණා රැසක් අනුව පුද්ගලයාව දියුණුව වෙත ගෙන යයි. කුසලතා හා දක්ෂතා විවිධ වෙන නිසාම මේවා අනුව දියුණුව පාදා ගන්නා ආකාරයන්ද විවිධ වෙති.

පිටරටවල් වලට ඇදෙන ලෝක ශ්‍රමිකයන්ට ඒ ධන වස්තු තම ගමේ රටේ දී රැස් කරත හැකි නම් ඔවුන් තමන් ඉපදුන රට ගම හැර දමා යයි ද? ලංකාවේ නිමි ඇඳුම් කම්හල් වල දී ගෙවන වේතනය ඇමෙරිකාවේ නිමි ඇඳුම් කම්හලක වේතනය හා සමාන නම් ඒවා ලංකාවට එවා මසා ගැනීමට අවශ්‍යතාවයක් තියේ ද?

නිෂ්පාදනයට අඩුම වැයෙන් ශ්‍රමය සොයා ගැනීම සඳහා සමාජයක ඉඩ සැකසී තිබීමෙන් තමන්ගේ හැකියාව පමණින් නිෂ්පාදනයේ යෙදෙන්නට දිරිගැන්වීමක් එයින් ඇති කරනු ලබයි. එහෙත් ආණ්ඩුවක් මැදිහත් වී දීමනා හා සුබ සාධන බෙදීමෙන් ඒකීය උත්සාහයට අවශ්‍යතාවයක් නොමැත. හැමෝම පඩි වැඩි කරන්න යැයි ඉල්ලා උද්ඝෝෂණ පවත්වන්නට සිද්ධ වෙන එක හා සමාන අවාසනාවන්තයන් වෙති. දැනුම වැඩිකරගන්නේ ආණ්ඩුව කරන නිර්දේශ අනුව මිසක් තම කැමැත්ත අනුව හෝ වෙළඳපොල ඉල්ලුමක් අනුව නොවේ.

දිරිගැන්වීමක් නොමැති ක්‍රමය, එනම් “තම තම හැකි පමණින්” නිෂ්පාදනය කරමින් “තම තම අවශ්‍යතාවය” අනුව බෙදාගත්තු ක්‍රමය ඇමෙරිකාවේ අත්හදා බැලුනේ 1620 දී. ප්ලිමත් වතුයායේ ඉතිහාසය ගැන මම ලියූ විස්තරය මෙතැනින් කියවන්න.

අනුන් කැමති පරිදි තම උත්සාහයට අයිතිය කියන්නට හැකියාව නොලැබෙන, තමන්ගේ වෙහෙස නිසා උපයන ධනය තමන්ට රිසි පරිදි පරිහරණයට ඉඩක් ලැබෙද්දී තමයි වැඩියෙන් නිෂ්පාදනයට ඕනෑම අයෙකුට, ඒ කියන්නෙ කුසලතා හා දක්ෂතා ඇති හෝ නැති දෙගොල්ලන්ටම දිරිගැන්වීමක් ලැබෙන්නෙ.

ඉහළ ආදායම් උපයන රටකට ඇවිත් අඩු වැයෙන් සපයන විදේශීය ශ්‍රමය නිසා එරටට වැඩියෙන් වාසියි. ඒ පඩි තම රටේ දී ලබන්නට අවස්ථාව නැති විදේශීය ශ්‍රමිකයාටත් වාසියි. විදේශීය ශ්‍රමිකයන්ව රටකට ගෙන්වා ගන්නේ ඔවුන්ට ඇති ආදරයක් නිසා නෙමෙයි. ඔවුන් සපයන්නට කැමති අඩු මිල ශ්‍රමය ලබාගැනීමටයි.

ලංකාවට අද වැඩියෙන්ම ආදායම ලැබෙන මාර්ගය පිටරට යන ශ්‍රමිකයන් වෙතින් වීම පෙන්වන්නේ ලංකාවේ කුසලතා හා දක්ෂතා ඇති අය හිටිහැටියේ විශාල සංඛ්‍යාවක් බිහි වෙලා ඇතැයි කියා නෙමෙයි. ලංකාවේ අයට තම රටේ දී ට වඩා වැඩියෙන් උපයාගත හැකි වත්කමක් විදේශයක දී උපයා ගන්නට ලැබෙන බවයි. ඔවුන් යන රටවල වාසය කරනා අයගෙන් මිල දී ගන්නවාට වඩා අඩු වැයකින් මේ එන සංක්‍රමණිකයන් වෙතින් ශ්‍රමය මිල දී ගැනීමට ඒ රටවලට හැකියාව ලැබී ඇතැයි කියා පමණි. ඉතින් එම විෂමතාවය නිසා හැමවිටම ජයගන්නේ තමන් ඉන්න තත්වයට වඩා වැඩි දියුණුවක් හොයන දුප්පතායි.

මේ දිරිගැන්වීම විනාශ කරදැමුවොත්, දැන් ඔයා ධනවත් වුනා ඇති මෙතැනින් පස්සෙ හම්බ කරන මුදල් ඔක්කොම අපි දුප්පතුන්ට බෙදලා දෙන්න ඔයාගෙන් අරගන්නවා යැයි කියනවා නම්, එවිට අයෙකුට වෙහෙස වෙන්නට ඇති දිරිගැන්වීම කුමක් ද?

ආදායම් බෙදී යන විෂමතාවය නිසාම ධනවත් අයට සුඛෝපභෝගී ලෙස ජීවත්වෙන්නට හැකියාව ලැබේ.

ඒත් සුඛෝපභෝගීත්වය යනු කුමක් ද?

යම් කොටසක් එදා වේල හොයාගන්න වෙහෙසෙද්දී අනෙක් අයට බඩ පැලෙන්න කන්න තියෙනවා කිව්වම අසාධාරණයි කියල තමයි කෙනෙකුට එකවරටම හිතෙන්නෙ.

ඒත්, සාලේ හැඩ කරන්න වෙස් මූණක් වැනි සුඛෝපභෝගී භාණ්ඩයක් ගන්නට අය ඉන්න නිසා ඒ නිර්මාණ ශිල්පියාට පවුලේ ජීවිකාව උපයන්න හැකියාව ලැබෙනවා කියන්නෙ සුඛෝපභෝගී භාණ්ඩ වෙළඳපොලේ වැදගත් කාර්යයක් ඉටු කරනවා යන්නයි.

නමුත් ධනවතුන් සුඛෝපභෝගී භාණ්ඩ නොගත්තොත් දුප්පතුන්ට ආදායමක් නැතිවෙලා යන්නෙ නැහැ. ආණ්ඩුව මැදිහත් වෙලා නිෂ්පාදනය කරන්නේ මොනවාදැයි, කොයි විදියට දැයි, කවුරු විසින්දැයි ඇඟිලි ගහන්නට යන්නේ නැත්නම්, සුඛෝපභෝගී භාණ්ඩයක් වූ වෙස් මූණු සඳහා වෙළඳපොල ඉල්ලුමක් නැත්නම් එයා උයන්න පිහන්න ගන්න ලී හැඳි හදාවි. නැත්නම් අපිට හිතාගන්න වත් බැරි අලුත් දෙයක් ලෝකෙට පිරිනමාවි.

අපේ අම්මලා පුංචි කාලේ සුඛෝපභෝගී යැයි සැලකූ දේවල් අද මහත් පිරිසකගේ එදිනෙදා ජීවිතයේ පාරිභෝගික භාණ්ඩ වෙති. අම්මලාගේ අම්මලා කාලයේ හැමෝටම නොතිබිච්ච සපත්තු සෙරෙප්පු වගේ දේවල් අද අපි පරිහරණය කරන්නෙ ඒවායේ කිසිම සුඛෝපභෝගීත්වයක් නොදැක.

ඇමෙරිකන් ධනවතා එදා $3,995 (අද මුදලින් $9363) ගෙන සෙල් දුරකතනය පරිහරණය කළ නිසා අද ලෝක ජනතාවක් එයට හිමිකම් කියන්නෙ එහි කිසිම සුඛෝපභෝගීත්වයක් දකින්නෙ නැතිව.

සුඛෝපභෝගී භාණ්ඩ හා සේවා වලට වියදම් කරන අය ඉන්න නිසා සෑම කර්මාන්තයකට දිරි ගැන්වීමක් ලැබෙනවා අලුත් දේවල් වෙළඳපොලට බිහි කරන්න. ඒ හේතුවෙන් සමාජයේ කුසලතා සහ දක්ෂතා අඩු අයගෙත් ජීවන මට්ටම ඉහළ යනවා. සෑම සමාජයකම විෂම කුසලතා හා දක්ෂතා ඇති අය විසින් කරන කාර්ය භාරයන් තියෙනවා. නමුත් ඒවා මොනවා ද, ඒ පිරිස කවුදැයි කියන්න දන්නා කිසිම ජගතෙක් නැහැ. එය පෙන්නුම් කරන්නේ ශ්‍රමයට ඇති ඉල්ලුම කියාපාන වෙළඳපොල ක්‍රියාවලිය විසින්. එය තීරණය කරන්න යම් විද්වත් මණ්ඩලයක් හෝ වෘත්තීය සමිතියක් උත්සාහ ගන්නේ ද මිනිසා වෙහෙසවෙන හේතුව වූ “දිරිගැන්වීම” නැතිවෙනවා.

යම් රටක බලයේ ඉන්න ආණ්ඩුවට හේත්තු වෙලා අනෙක් අයට නැති වාසි ලබමින් ආදායම් උපයා මහා ධනවතුන් වීම යනු ධනවාදී වෙළඳපොල ක්‍රමය යැයි වරද්දා ගන්න එපා. වරප්‍රසාද ලත්තවුන් කවුදැයි කියා තීරණය කරන්නේ වැඩවසම්, කොමියුනිස්ට් සහ සමාජවාදී ක්‍රම වලදී පමණි.