යුක්ති සහගත සහ චිරස්ථායී රජයක්

අයුතු ලෙසින් යොදා ගැනෙන නීතිය නිසා පොලිස් බලය හා රාජ්‍ය බලය ඒ සමඟින් අයුතු ලෙසින් යොදා ගැනෙනු ඇත. නීතිය එවිට එහි නියමිත වූ අරමුණ සාධනය කරනවා වෙනුවෙට ඊට සම්පූර්ණයෙන්ම පටහැනි වූවක් ඉටු කරයි. නීතිය එවිට හැම ගිජු ක්‍රියාවකටම මුල්වෙන අවියක් බවට හැරෙයි. අපරාධයන් ගැන සොයා බලනවා වෙනුවට, තමන් දඬුවම් කළ යුතු වරදවල් සඳහාම එවිට වරදකරුවෙකු වෙන්නේ නීතියයි.

මෙය සත්‍යය නම්, එය අතිශය වැදගත් කාරණයකි. මගේ සෙසු පුරවැසියන්ගේ අවධානය මෙයට යොමු කරවීම මගේ ආචාර ධාර්මික වු වගකීමක් වෙයි.

දෙවියන්ගෙන්/ස්වභාව ධර්මයෙන් ලැබෙන්නා වූ තෑග්ග නම් ජීවිතයයි -භෞතික වූ ශරීරය, බුද්ධිය හා ආචාර ධාර්මික ජීවිතය.

නමුත් ජීවිතයට ජීවය ලැබුණු පමණින් ජීවත්විය නොහැක. ඒ නිසා ජීවයේ නිර්මාතෘවරයා අපට එය ආරක්ෂා කරගැනීමට, වර්ධනය කරගැනීමට, සර්ව සම්පුර්ණ කරගැනීමට වගකීමක් පවරා ඇත. ඒ සඳහා අපූර්ව වූ හැකියාවන් ගණනාවක් අපට දායාද කර ඇත. අපිව අනේක වූ ස්වභාවික සම්පත් අතර උපදවා ඇත. අපේ අපූර්ව වූ හැකියාවන් මේ ස්වභාවික සම්පත් උදෙසා භාවිතා කළ විට අපිට ඒවායෙන් නිෂ්පාදන බිහිකර අපේ යහපත පිණිස පාවිච්චියට ගත හැකිය.

උපන් දා සිට මිය යන තෙක් මිනිසා නිරත වෙන්නේ මෙම ක්‍රියාවලියේය.

ජීවිතය, හැකියාවන්, නිෂ්පාදන -තවත් විදියකින් කියනවා නම්, ඒකීය පුද්ගලයා, නිදහස, දේපල- යනු මිනිසාය. වාග් කෞශල්‍යයෙන් පිරි උදාර චේතනා ගැන පාරට්ටු බාන දේශපාලනඥයන් මොනවා කිව්වත්, ස්වභාව ධර්මයෙන් ලැබි ඇති මේ ත්‍යාගයන් තුන අභිබවා වෙනස් මඟක යන්නට කිසිම මිනිස් නීති සම්පාදකයෙකුට නොහැකිය.

මන්ද ජිවිතය, නිදහස, දේපල පවතින්නේ මිනිසා නීති හැදූ නිසා නෙමෙයි. මුලින් ජීවිතය, නිදහස හා දේපල පැවති නිසා මුල්ම නීති සම්පාදනයට මිනිසාට හැකිවිය.

අයෙකුගේ ශ්‍රමයට කිසි ලෙසකින් තවත් අයෙක් බලපෑමක් කිරීම ප්‍රතික්ෂේප වීමෙන් ඒකීය පුද්ගලයාගේ ශ්‍රමයට ඇති ඔහුගේ ස්වභාවික අයිතිය ආරක්ෂා වෙයි.

එය ආරක්ෂා කරන රජයක් සරල වූවකි. යුක්ති සහගත වූවකි. චිරස්ථායී වූවකි. එහි දේශපාලන හැදියාව කුමක් දැයි වැදගැම්මකින් යුතු නොවූවකි.

එවැනි ආණ්ඩුවක් යටතේ සෑම පුද්ගලයෙක්ම වටහා ගන්නේ තම පැවැත්ම නිසා තමාට බාරවෙන සියළු වරප්‍රසාද සහ සියළු වගකීම් තමාගේ බවයි. එවිට කිසිවෙකුට ආණ්ඩුව හා වාද කරන්නට අවශ්‍යතාවයක් නැත.

පුද්ගලයාට ගෞරවයක් ලැබෙයි. ඔහුගේ ශ්‍රමය කැමැති සේ පාවිච්චියට ගන්නට ඔහුට නිදහස ලැබෙයි. ඔහුගේ ශ්‍රමයෙන් ඔහු එකතු කරනා ඵලය ඔහු කැමති අන්දමින් පාවිච්චි කරන අයිතියට ඉඩක් නොදී බලහත්කාරකමක් කරන අයගෙන් රජය ඔහුව ආරක්ෂා කරයි.

ශ්‍රමිකයා සාර්ථක වෙද්දී ආණ්ඩුවට පින් දෙන්නට අවශ්‍යතාවයක් නැත.

ශ්‍රමිකයා අසාර්ථක වෙද්දී ද, සිය අභාග්‍යයන් වලට ආණ්ඩුවට බනින්නට අවශ්‍යතාවයක් නැත.

ඉඩෝරයක් ආවත් ගංවතුරක් ආවත් ආණ්ඩුවට බනින හැදියාව එවිට නවතිනු ඇත!!!!!

රජයක් ඇතැයි කියා අප දැනගන්නේ අගය කළ නොහැකි තරමින් මෙසේ අපේ ශ්‍රමයට ඇති අපේ අයිතිය ආරක්ෂා කර දීමේ දී පමණි.

පුද්ගලික කටයුතු වලට ආණ්ඩුව ඇඟිලි ගහන්නේ නැතිවිට, අපේ උවමනාවන් සහ ඒවා සපුරා ගැනීම තාර්කික වූ ආකාරයකින් ඉටු වීම මිනිසා අතින් ස්වභාවිකව සිද්ධ වෙන්නකි.

එවිට දුප්පත් පවුල් බඩ පුරවා ගන්නට පෙර සාහිත්‍ය ඉගෙන ගන්නට වෑයම් ගන්නවා අපි දකින්නේ නැත. දුෂ්කර පළාත් හිලව්වට තබමින් නගරබද පළාත් දියුණු වෙනවා දකින්නේ නැත. මූලධනය, ශ්‍රමය, සහ ජනගහණය නීති සම්පාදකයන්ගේ අනුවණ සැලසුම් නිසා විස්ථාපනය (displacement) වී තිබෙනවා දකින්නේ නැත.

අපේ පැවැත්මට අවශ්‍ය වූ ප්‍රාථමික දේවල් අවිනිශ්චිත වූ හා අවදානම් වූ තත්වයකට ගෙන එන්නේ රාජ්‍ය විසින් ඇඟිලි ගැසීමෙන් ඇති කරන විස්ථාපනයෙනි. මේ ක්‍රියාකාරකම් නිසා ආණ්ඩුවේ බර වැඩිවේ. ආණ්ඩුවේ වගකීම් වැඩිවේ.

එවිට නීතිය සහමුලින් අයුතු ලෙසින් යොදා ගැනෙන සේ විපර්යාසයකට මුහුණ දෙයි.

ෆ්‍රෙඩ්රික් බැස්ටියාට් (Frédéric Bastiat) 1850 දී ලියූ The Law ග්‍රන්ථයෙනි. ළඟදීම සිංහලෙන් කියවත හැකියි!!!!!